Nasza działalność to głównie koryto rzek San i Wisłok,
okolice w gminie Tryńcza i gminie Leżajsk
Położenie
Wisłok to rzeka górska, o wartkim biegu, skalistym podłożu i licznymi przełomami. Wypływa na wysokości 823 m n.p.m. w Beskidzie Niskim, ze stoków Kanasiówki. W górnym biegu tworzy przełomy, w środkowym meandruje; Przepływa przez Pogórze Bukowskie, Doły Jasielsko-Sanockie, Kotlinę Sandomierską. Na przełomie Wisłoka w Rudawce Rymanowskiej znajduje się Ściana Olzy i Jar Wisłoka; WSieniawie k. Beska w latach 1971-78 wybudowano na rzece Wisłok zaporę wodną;Zbiornik utworzony dla celów retenyjno-komunalnych o pow. 1,31 km 2, długości 174 m i wysokości 31 m. Poniżej jego Jar Wisłoka. Na stokach ścian Olzy znajduje się największą w polskich Karpatach odkrywka łupków menilitowych
Historia
Do roku 1340 Wisłok był rzeką graniczną między państwem Kazimierza Wielkiego a Księstwem Halickim. W okresie zaborów (1772-1914) na Sanie oraz Wisłoku znajdowała się granica administracyjna między Galicją Zachodnią a Wschodnią.
Rozwój osadnictwa nad Wisłokiem przypada na połowę XIV wieku. Wtedy to doszło do lokacji 20 wsi na prawie niemieckim w ziemi sanockiej i przemyskiej. Jedna z większych etnicznych wysp niemieckich powstała za panowania Ludwika Węgierskiego. Obejmowała onaŁańcut i 9 wsi na południe od miasta. Wyspa ta utrzymywała swoją odrębność etniczną aż po XVI wiek, i dopiero wówczas zaczęła się polonizować, ale np. wieś Markowa utrzymała swoją niemieckość do XVIII wieku . Tradycja kolonizacji niemieckiej w dorzeczu Wisłoki i Wisłoka utrwaliła się w świadomości jeszcze w połowie XIX wieku, Wincenty Pol napisał; "Na obszarze Wisłoki uderza nas fakt inny; całą tę okolicę, którą obszar Wisłoki, Ropy, Jasły, Jasełki i średniego Wisłoka zajmuje, osiedli tak zwani Głuchoniemcy od dołów Sanockichpocząwszy, to jest od okolicy Komborni, Haczowa, Trześniowa aż po Grybowski dział: Gorlice, Szymbark i Ropę od wschodu na zachód, ku północy aż po ziemię Pilźniańską która jest już ziemią województwa Sandomierskiego. Cała okolica Głuchoniemców jest nowo-siedlinami Sasów; jakoż strój przechowali ten sam co węgierscy i siedmiogrodzcy Sasi. Niektóre okolice są osiadłe przez Szwedów, ale cały ten lud mówi dzisiaj na Głuchoniemcach najczystszą mową polską dijalektu małopolskiego, i lubo z postaci odmienny i aż dotąd Głuchoniemcami zwany, nie zachował ani w mowie ani w obyczajach śladów pierwotnego swego pochodzenia, tylko że rolnictwo stoi tu na wyższym stopniu, a tkactwo jest powołaniem i głównie
domowem zajęciem tego rodu ".
W okresie I wojny światowej od 8 do 10 maja 1915 rzeka na odcinku od Odrzechowej do Beska stanowiła linię oporu wojsk rosyjskich (m.in. kazaków dońskich) przed nacierającymi od zachodu pułkami austriacko-niemieckimi . W nocy z 9 na 10 maja pułki bośniackieusiłowały kilkakrotnie sforsować Wisłok w Besku, w miejscu gdzie rzeka płynie głębokim jarem. Rosjanie bronili się zawzięcie, za każdym razem wstrzymując natarcie. [...] Ponieważ Wisłok pod Beskiem okazał się przeszkodą nie do sforsowania, piechota bawarska 10 dywizji uderzyła przez Wzdów na pola jaćmiersko-góreckie, gdzie szturmem na bagnety przełamała pozycje rosyjskie, a straż tylna obsadziła pozycje wzdłuż drogi Zarszyn-Odrzechowa. [...] Przez Zarszyn w kierunku Sanokamaszerowały w tym czasie pułki polskie w służbie austriackiej, a więc 10 i 45pp, czyli te same regimenty, którym nie dane było zejść z gór w dolinę na święta Bożego Narodzenia.
Dębno
Dębno –wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie leżajskim, w gminie Leżajsk, przy drodze Sandomierz – Jarosław, 9 km na południowy wschód od Leżajska.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa rzeszowskiego.
Wieś lokowana na prawie niemieckim przez sołtysa z Łukowej Stefana w 1397 r. u ujścia Wisłoku do Sanu. Najprawdopodobniej lokacja Dębna nastąpiła w pobliżu istniejącej tu już od dłuższego czasu osady o charakterze obronnym nad ujściem Wisłoku. Wzniesiona osada na wysokim brzegu Wisłoku – Stróża,
do dziś będąca przysiółkiem Dębna, oddalona około 1,5 km na południowy wschód, pełniła prawdopodobnie rolę punktu obronnego na terenach granicznych między Polską a Rusią
w okresie o wiele wcześniejszym. W 1397 r. król Władysław II Jagiełło wydał akt lokacyjny parafii rzymskokatolickiej w Dębnie. Kościół murowany wzniesiono z fundacji Alfreda Potockiego i jego żony Marii z Sanguszków oraz Lubomirskich w roku 1862. Brak kopuły charakterystycznej dla obrządku wschodniego wskazywał jednak, że to nie była cerkiew.
W czasach zaborów masowo wysiedlano ludność polską szczególnie powstańców. A na ich miejsce osiedlali się Rusini, którzy zamienili kościół na cerkiew. Po II wojnie światowej budynek cerkwi przejął kościół rzymskokatolicki. Parafia od 26.08.1945 roku po ogłoszeniu przez biskupa Franciszka Bardę nosi nazwę Podwyższenia Krzyża Świętego. Na potrzeby parafii przejęto cerkiew.
1979 kościół został gruntownie odrestaurowany. Przy kościele rośnie okazały dąb o blisko 6-metrowym obwodzie, będący pomnikiem przyrody.W 1949 r. powstała we wsi spółdzielnia produkcyjna. Obecnie jest to Rolniczo-Wytwórczy Kombinat Spółdzielczy, posiadający 700 ha ziemi.
Wiosną 1945 uruchomiono polską szkołę, której organizatorami i pierwszymi nauczycielami było małżeństwo Wiatr. W 1965 r. wybudowano we wsi szkołę podstawową, która po rozbudowie pełni swoją funkcję do dzisiaj.
W wyborach samorządowych 2006 uprawnionych do głosowania było 1113 mieszkańców wsi.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa rzeszowskiego.
Wieś lokowana na prawie niemieckim przez sołtysa z Łukowej Stefana w 1397 r. u ujścia Wisłoku do Sanu. Najprawdopodobniej lokacja Dębna nastąpiła w pobliżu istniejącej tu już od dłuższego czasu osady o charakterze obronnym nad ujściem Wisłoku. Wzniesiona osada na wysokim brzegu Wisłoku – Stróża,
do dziś będąca przysiółkiem Dębna, oddalona około 1,5 km na południowy wschód, pełniła prawdopodobnie rolę punktu obronnego na terenach granicznych między Polską a Rusią
w okresie o wiele wcześniejszym. W 1397 r. król Władysław II Jagiełło wydał akt lokacyjny parafii rzymskokatolickiej w Dębnie. Kościół murowany wzniesiono z fundacji Alfreda Potockiego i jego żony Marii z Sanguszków oraz Lubomirskich w roku 1862. Brak kopuły charakterystycznej dla obrządku wschodniego wskazywał jednak, że to nie była cerkiew.
W czasach zaborów masowo wysiedlano ludność polską szczególnie powstańców. A na ich miejsce osiedlali się Rusini, którzy zamienili kościół na cerkiew. Po II wojnie światowej budynek cerkwi przejął kościół rzymskokatolicki. Parafia od 26.08.1945 roku po ogłoszeniu przez biskupa Franciszka Bardę nosi nazwę Podwyższenia Krzyża Świętego. Na potrzeby parafii przejęto cerkiew.
1979 kościół został gruntownie odrestaurowany. Przy kościele rośnie okazały dąb o blisko 6-metrowym obwodzie, będący pomnikiem przyrody.W 1949 r. powstała we wsi spółdzielnia produkcyjna. Obecnie jest to Rolniczo-Wytwórczy Kombinat Spółdzielczy, posiadający 700 ha ziemi.
Wiosną 1945 uruchomiono polską szkołę, której organizatorami i pierwszymi nauczycielami było małżeństwo Wiatr. W 1965 r. wybudowano we wsi szkołę podstawową, która po rozbudowie pełni swoją funkcję do dzisiaj.
W wyborach samorządowych 2006 uprawnionych do głosowania było 1113 mieszkańców wsi.
Tryńcza i okolice
Gmina Tryńcza położona jest w Kotlinie Sandomierskiej, w obrębie dużej jednostki geologicznej zwanej Zapadliskiem Przedkarpackim w widłach rzek San i Wisłoka. Powierzchnia gminy wynosi 7056 ha. Gmina Tryńcza jest gminą rolniczą. Użytki rolne zajmują ok. 70 % powierzchni gminy.Powiat przeworski - Gmina TryńczaDominują uprawy zbóż i hodowla trzody chlewnej. Przeważają gospodarstwa 2-4 hektarowe. Gminę przecina linia kolejowa Przeworsk - Stalowa Wola, z dwoma przystankami na jej terenie ( Wólka Małkowa, Gniewczyna ). Przez teren gminy przebiegają dwa krzyżujące się szlaki drogowe: droga krajowa Nisko - Jarosław oraz droga wojewódzka Lublin - Przeworsk. Gmina Tryńcza posiada dobrze rozbudowaną infrastrukturę komunalną: sieć gazowa, wodociągowa i telefoniczna obejmuje wszystkie miejscowości. 78% odpadów podlega selektywnej zbiórce. Od 2002 r. funkcjonuje nowoczesna oczyszczalnia ścieków, zlokalizowana w Tryńczy. Obecnie z kanalizacji korzysta już 7 wiosek. Realizację budowy kanalizacji w pozostałych 2 miejscowościach zakłada się na lata 2006 - 2007. Na terenie gminy istnieje 5 szkół podstawowych oraz 3 gimnazja. W 2001 r. ukończono budowę hali sportowej przy szkole w Gniewczynie Łańcuckiej. Największym przedsiębiorstwem w gminie funkcjonującym od 1982 r. jest fabryka Wagonów ,,Gniewczyna S.A.'' trudniąca się produkcją wagonów towarowych (m.in. węglarki samowyładowcze, podzespoły do wagonów metra dla odbiorcy z Australii). Ponadto: Wytwórnia Mas Bitumicznych, Zakład Eksploatacji Kruszywa ,,KRUSZGEO'', Betoniarnia ,,RESBUD", piekarnie, tartaki. Ponadto liczne podmioty w sferze usług, handlu, gastronomii i rzemiosła. Na terenie gminy zarejestrowanych jest ponad 300 podmiotów gospodarczych.
Okolice Leżajska
Gmina Leżajsk położona jest w północno-wchodniej części województwa podkarpackiego. Swoim terenem obejmuje Dolinę Dolnego Sanu, Płaskowyż Kolbuszowski i Płaskowyż Tarnogrodzki. Teren gminy dzieli się na dwie części: północną i południową oddzielone od siebie przez inną jednostkę administracyjną – miasto Leżajsk. W części północnej znajduje się Stare Miasto i Przychojec. Południowa część gminy to znacznie większy terytorialnie obszar. W jego części północno-zachodniej leży wieś Hucisko(w jej okolicy zlokalizowane są stare nieeksploatowane cegielnie i punkty wydobycia gliny). Zachodnia część gminy to duży kompleks leśny, w którego centrum leży wieś Brzóza Królewska. Wschodnia część gminy to wsie: Piskorowice, Dębno i Chałupki Dębniańskie. Największą wsią gminy jest Giedlarowa – położona wzdłuż drogi Leżajsk – Łańcut.HistoriaŚlady pojawienia się pierwszych osad na terenie naszej gminy pochodzą z epoki kamiennej. Występują również znaleziska z okresu kultury łużyckiej. Najstarszą miejscowością gminy jest Stare Miasto. Pierwsze wzmianki o pojawieniu się tej osady pochodzą z XIII wieku. Na drzwiach starej drewnianej cerkwi w tejże miejscowości wyryta była data 1228 (która świadczyła o roku jej budowy). Zabytek ten jednak nie dotrwał do naszych czasów – około 1860 roku cerkiew spłonęła. W XIV wieku istniały już Wierzawice, Dębno i Giedlarowa, w której w 1439 roku powstała parafia. W latach 1934 – 1955 i 1973 – 1976 miejscowość ta była siedzibą gminy. Na terenie naszej gminy odnaleźć możemy zabytki budownictwa ludowego: chałupy, budynki gospodarcze oraz pochodzące przeważnie z XIX wieku przydrożne kapliczki. Jeśli zaś chodzi o obiekty najbardziej atrakcyjne turystycznie to należy wymienić przede wszystkim murowany dwór klasycystyczny z pierwszej połowy XIX wieku w Piskorowicach-Mołyniach, murowana cerkiew z 1913 roku w Starym Mieście (obecnie kościół), zespół folwarczny w Wierzawicach – oficyna podworska z 1880 roku i spichlerz z 1928 roku.Rolnictwo i przemysłTereny gminy Leżajsk mają charakter rolniczo-przemysłowy. W obrębie wsi Stare Miasto mieszczą się dwa duże obiekty przemysłowe – Zakłady Piwowarskie i Zakład Przetwórstwa Owocowo-Warzywnego „Hortino”. Są również mniejsze przedsiębiorstwa (np. wytwórnia mebli „Brzost”). Łącznie na terenie gminy zarejestrowanych jest około 500 różnych podmiotów gospodarczych.Użytki rolne (grunty orne, łąki i pastwiska) zajmują 71 procent obszaru gminy, a lasy 26 procent. Przeciętne gospodarstwo ma 3,5 ha powierzchni, a produkcją rolną zajmuje się 2800 gospodarstw. W dolinie Sanu położone są dobre ziemie, które sprzyjają uprawie zbóż, ziemniaków i warzyw. Oprócz rolników indywidualnych, gospodaruje tu jedyna w regionie spółdzielnia produkcyjna – Rolniczo-Wytwórczy Kombinat Spółdzielczy im. A. Paśki, specjalizujący się w hodowli bydła i trzody. Miejscowości gminy posiadają pełną infrastrukturę techniczną, dobra bazę kulturalną i oświatową, która w dalszym ciągu jest rozbudowywana. Pomimo, iż jak wszędzie ludziom utrzymującym się z rolnictwa – żyje się trudno, tutejsze wsie są na ogół dobrze zagospodarowane, widać troskę o estetykę gospodarstw.